کاهنده اشتها
27,000 تومانداروی کاهنده اشتها باعث کوچک شدن معده و جمع شدن روده‌ها می‌شود.
پرخوری و خوردن سه وعده غذا در روز که در جامعه ما اینچنین است برای بدن انسان بسیار مضّر و آسیب‌زا است؛ اگر موضوع پرخوری مورد بررسی قرار گیرد به نتیجه‌ی ترسناکی خواهد رسید، چراکه تاثیرات پرخوری روی انسان فقط بُعد جسمانی نبوده بلکه بُعد روحی و روانی را نیز با آسیب‌های شدیدی روبروی می‌کند و در نهایت باعث کاهش کیفیت زندگی در تمام امور می‌شود.
در دین اسلام خوردن ناهار برای یک مؤمن منع شده و پرهیز از آن در کنار ثواب فراوانی که دارد باعث سلامتی و تعادل جسم و روان هم می‌شود.
مرکب 1 – ابن بسطام
25,000 توماناصلیترین خواص داروی مرکب یک برای بیماری‌های کبد مانند (هپاتیت، سیروز کبدی، کبد چرب، حساسیت‌های پوستی و …) می‌باشد.
و در اولویت های بعدی برای تنظیم مزاج و بیماری‌های مربوط به شکم، معده و روده توصیه شده و مکمل بسیار قدرتمندی است.
مرکب 2 – زنجبیلات
14,000 توماناصلیترین خواص داروی مرکب دو تقویت معده و درمان بیماری‌های مربوط به معده می‌باشد.
تقویت و افزایش گرمای معده موجب شادابی و طراوت صورت، رفع تپش قلب، تنگی نفس و درد پهلو می‌شود.
مرکب مفاصل
19,000 تومانداروی مرکب مفاصل برای بیماری‌های مفصلی مانند (درد مفصل، آرتروز، رماتیسم، نقرس، آب آوردن مفصل و …) استفاده می‌شود.
ترکیبات داروی مرکب مفاصل مانند داروی مرکب یک می‌باشد اما با مقداری تفاوت در میزان ترکیبات، خواص آن تغییر کرده و گرم کننده مفاصل و معده شده است (گرم شدن مزاج بیماری‌ها را خارج می‌کند) و همین امر موجب درمان کردن شدن بیماری‌های مفصلی و گوارشی می‌شود.
استفاده از این دارو به افراد با طبع سرد، خصوصا افرادی سوداوی توصیه می‌شود، چراکه باعث تقویت و نرم شدن مفاصل و سیستم گوارشی این افراد می‌شود.
هاضوم
19,000 تومانهاضوم برای تقویت سیستم گوارش و درمان انواع بیماری‌های شکمی مصرف می‌شود.
خانه‌ی تمام بیماری‌ها در شکم می‌باشد و داروی هاضوم از تجمع بیماری‌ها در شکم جلوگیری کرده و درمان قدرتمندی برای بیماری‌های سیستم گوارش می‌باشد.
پیامبر اکر «صلی‌الله‌علیه‌آله» می‌فرمودند: هنگامی که این (هاضوم) را بخورم اهمیت نمی‌دهم پس از آن چه غذایی میخورم و همیشه تکرار می‌کردند: این معده را تقویت و بلغم را برطرف می‌کند و سبب پیشگیری از لقوه (انحراف صورت، دهان، چشم و …) می‌شود.
(مكارم الاخلاق، رضی الدين أبی نصر الحسن بن الفضل الطبرسی، ص ۱۸۷)