درمان التهاب واژن (تریکوموناز)

تومینگ، رینتام و جوراولووا (۱۹۶۰م) اولین پژوهشگرانی بودند که درباره خاصیت ضد انگلی عسل (ازجمله تریکوموناز) تحقیقاتی انجام داده‌اند.

آن‌ها درمان خود را روی ۵۰ زن که در ترشحات مهبلی آن‌ها انگل مشاهده می‌شد، آغاز نمودند.

در ۷ مورد از بیمارها، زخم‌های موجود در گردن رحم آن‌ها همراه با انگل بودند. برای آن‌ها، عسل را به‌مدت ۶ روز روی جداره‌های مهبل و گردن رحم و فرج مالیدند.

در موارد شدید بیماری، یک روز قبل از شروع درمان و با هدف از بین بردن خارش و احساس سوزش، و قبل از آن‌که درون رحم را با عسل آغشته کنند با آب اکسیژنه (۳%) شستشو می‌دادند.

روز بعد، خارش و احساس سوزش برطرف شد و بعد از دو روز، ضایعات تا حد زیاد کاهش یافت و احتقان و آماس (ورم) مهبل از بین رفت.

در روزهای چهارم و پنجم درمان، بهبودی کامل در ۴۵ بیمار مشاهده شد.

آن پنج بیماری که بهبود نیافته بودند تا چند روز نسخه‌ای از شستشو دهنده‌های گیاه بابونه برای آن‌ها تجویز شد. زیرا بیماری آن‌ها حاد بود، لذا بعد از چند روزی از شستشو دهنده‌های جوشانده‌ی بابونه استفاده شد و بعد از آن دوباره درمان با عسل را شروع کردند که نتایج مؤثر و مثبتی داشته است.

پژوهشگری به نام (دولد) به این نتیجه رسید که ماده‌ی ضد میکروبی در عسل می‌تواند ماده‌ای فعال برای درمان (تریکوموناز) باشد.

ضمنا در اینجا نمی‌توان نقش آنزیماتیک دیاستازی‌های عسل را نادیده گرفت.